Ο Απρίλιος στην Ιστορία

Της Λη Σαράφη*


Μικρό Εισαγωγικό ΣημείωμαΗ ανάρτηση αυτή είναι μια απόπειρα αναφοράς και υπενθύμισης επειδή οι λαοί και ιδιαίτερα ο λαός μας αγωνίζονταν πάντα για τις μικρές ή μεγάλες διεκδικήσεις. Με την αναδρομή στο παρελθόν επιθυμώ να αναδείξω στιγμές της ιστορίας (κυρίως της ελληνικής και ενίοτε της παγκόσμιας) που έχουν κοινωνικό και πολιτικό ενδιαφέρον, στιγμές που μας κάνει καλό να θυμόμαστε. Όχι για μνημόσυνο αλλά για το φρόνημά μας. Επειδή οι αγώνες δεν σταματούν και στέφονται κάποιες φορές με νίκη!
Να διευκρινίσω ότι οι αναφορές είναι προσωπική σταχυολόγηση και παραμένουν αναφορές, δηλαδή δεν αναγράφονται με λεπτομέρειες. Περισσότερο είναι μια υπενθύμιση ώστε αν δημιουργηθεί ενδιαφέρον να ψάξει κανείς τα γεγονότα που αναφέρονται.
Είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτη κάθε συνεισφορά από ιστορικούς ή ερευνητές των τοπικών ιστοριών.

Ο Απρίλιος στην Ιστορία

1834
16 Απριλίου
Έναρξη της δίκης των Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και Δημητρίου Πλαπούτα στο Ναύπλιο. Κατηγορούνται ότι συνωμότησαν εναντίον του βασιλιά Όθωνα.

1841
30 Απριλίου
Η νεοσύστατη Εθνική Τράπεζα, εκδίδει το πρώτο της χαρτονόμισμα αξίας 500 δραχμών.

1896
8 Απριλίου
Απεργία στα μεταλλεία Λαυρίου. Βίαιη επέμβαση από την Αστυνομία και το σώμα ασφαλείας των μεταλλείων και συγκρούσεις με τους απεργούς.

1910
23 Απριλίου
Το συμβούλιο Πλημμελειοδικών Λάρισας παραπέμπει 25 αγρότες, άνδρες και γυναίκες, ως υπεύθυνους για την εξέγερση στο Κιλελέρ.

1911
9 Απριλίου
Ο Κωστής Παλαμάς τιμωρείται με παύση ενός μηνός από τη θέση του γραμματέα του Πανεπιστημίου Αθηνών επειδή υπερασπίστηκε την Δημοτική.

1912
15 Απριλίου:
Βυθίζεται το πλοίο Τιτανικός μετά από πρόσκρουση με παγόβουνο. Από τους 2.340 επιβαίνοντες οι 1.595 χάνουν τη ζωή τους στον παγωμένο βόρειο Ατλαντικό.

1914
20 Απριλίου
Η σφαγή στο Ludlow: η Εθνική Φρουρά της πολιτείας Colorado των ΗΠΑ ανοίγει πυρ εναντίον των απεργών ανθρακωρύχων της πόλης Ludlow. Το αποτέλεσμα είναι 16 νεκροί απεργοί, ανάμεσά τους ο ελληνικής καταγωγής συνδικαλιστής Λούης Τίκας.

1915
25 Απριλίου
Στρατιωτικές δυνάμεις Νεοζηλανδών και Αυστραλών επιχειρούν να αποβιβασθούν στις τουρκικές ακτές της χερσονήσου της Καλλίπολης στα πλαίσια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Υφίστανται βαριές απώλειες και ήττα.

1920
18Απριλίου
Πραγματοποιείται το 2ο συνέδριο του ΣΕΚΕ το οποίο μετονομάζεται σε ΣΕΚΕ – Κ (Κομμουνιστικό).

1924
13 Απριλίου
Δημοψήφισμα για το πολίτευμα της Ελλάδας. Υπέρ της Αβασίλευτης Δημοκρατίας ψήφισε το 69,95%.

14 Απριλίου
Ανακήρυξη της Προεδρευόμενης Ελληνικής Δημοκρατίας, με προσωρινό Πρόεδρο τον ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη.

1925
2 Απριλίου
Απόφαση για την εφαρμογή 8άωρης εργασίας προσαρμοσμένης όμως στις ιδιαιτερότητες της κάθε επιχείρησης.

1926
30 Απριλίου
Δια νόμου γίνεται υποχρεωτική η εκπαίδευση στην Ελλάδα για όλα τα παιδιά ηλικίας από 6 έως 14 ετών.

1928
3 Απριλίου
Οι Νίκος Καζαντζάκης και Δημήτρης Γληνός δικάζονται με την κατηγορία διάδοσης ανατρεπτικών ιδεών. Είχαν μιλήσει δημόσια για τα επιτεύγματα της Σοβιετικής Ένωσης.

1929
25 Απριλίου
Το γερμανικό κράτος υποχρεώνεται να δανεισθεί από ξένες Τράπεζες ώστε να πληρώσει τους μισθούς δημοσίων υπαλλήλων και επιδόματα ανεργίας.

1932
16 Απριλίου
Η ελληνική κυβέρνηση κηρύσσει προσωρινό χρεοστάσιο.

1935
1 Απριλίου
Κατάργηση της Γερουσίας με συνταγματική πράξη.
Επακόλουθα του αντιμοναρχικού κινήματος της 1ης Μαρτίου 1935:

Στις 2 Απριλίου γίνεται δημόσια καθαίρεση των αξιωματικών που συμμετείχαν στο κίνημα. Στις 3 Απριλίου εκτελείται στην Θεσσαλονίκη ο ίλαρχος Βολάνης για την συμμετοχή του στο κίνημα και στις 24 Απριλίου εκτελούνται οι στρατηγοί Παπούλας και Κοιμήσης. Στις 23 Απριλίου ξεκινάει η δίκη των πολιτικών ηγετών του κινήματος.

1936
13 Απριλίου
Πεθαίνει ο πρωθυπουργός Κ. Δεμερτζής. Ο βασιλιάς Γεώργιος Β’ αναθέτει την πρωθυπουργία στον Ιωάννη Μεταξά, παρά την αντίθεση των κοινοβουλευτικών κομμάτων.

1937
26 Απριλίου
Η καταστροφή της Γκερνίκα:
Για περισσότερες από τρεις ώρες, αεροσκάφη της Γερμανικής στρατιωτικής Αεροπορίας (Λεγεώνα «Κόνδωρ») βομβαρδίζουν και καταστρέφουν την Βασκική πόλη Γκερνίκα και πολυβολούν τον άμαχο πληθυσμό της. Η επίθεση γίνεται στα πλαίσια του Ισπανικού Εμφυλίου πολέμου κατά τον οποίο η ναζιστική Γερμανία ήταν σύμμαχος του στρατηγού Φράνκο.

1939
7 Απριλίου
Η Ιταλία εισβάλλει στην Αλβανία και ο βασιλιάς Ζώγου καταφεύγει στην Ελλάδα.

1941
6 Απριλίου
Ξεκινάει η γερμανική επίθεση εναντίον της Ελλάδας από τα οχυρά Ρούπελ. Την ίδια μέρα η γερμανική αεροπορία βομβαρδίζει ανηλεώς το λιμάνι του Πειραιά και βυθίζει 73 πλοία και 25 αλιευτικά σκάφη.

8 Απριλίου
Τα γερμανικά στρατεύματα καταλαμβάνουν την Δοϊράνη.

9 Απριλίου
Γερμανικά στρατεύματα εισέρχονται στην Θεσσαλονίκη.

15 Απριλίου
Υποχώρηση και σύμπτυξη του ελληνικού στρατού στα εδάφη της Αλβανίας.

18 Απριλίου
Ο πρωθυπουργός Αλέξανδρος Κορυζής αυτοκτονεί.

21 Απριλίου
Οι διοικητές των τριών Σωμάτων Στρατού, Τσολάκογλου, Δεμέστιχας και Μπάκος συνθηκολογούν με τους Γερμανούς στρατιωτικούς εισβολείς.

23 Απριλίου
Ο βασιλιάς και η κυβέρνηση υπό τον Εμμανουήλ Τσουδερό καταφεύγουν στην Κρήτη.

27 Απριλίου
Τα γερμανικά στρατεύματα εισέρχονται στην Αθήνα και η σημαία των Ναζί υψώνεται στην Ακρόπολη. Η Πηνελόπη Δέλτα αυτοκτονεί.

30 Απριλίου
Η ηπειρωτική Ελλάδα βρίσκεται υπό Γερμανική κατοχή.

14 Απριλίου
Ιδρύεται στη Λευκωσία το Ανορθωτικό Κόμμα του Εργαζόμενου Λαού (ΑΚΕΛ).

1942
14 Απριλίου
Οι δημόσιοι υπάλληλοι της κατεχόμενης Αθήνας πραγματοποιούν την πρώτη απεργία τους.

1943
6 Απριλίου
Ο Στέφανος Σαράφης ανακοινώνει την προσχώρησή του στον Ελληνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό (ΕΛΑΣ).

7 Απριλίου
Αναλαμβάνει πρωθυπουργός της κυβέρνησης συνεργατών ο Ιωάννης Ράλλης μετά την παραίτηση του Κωνσταντίνου Λογοθετόπουλου.

1944
5 Απριλίου
Το στρατιωτικό κίνημα στην Αίγυπτο: η Αντιφασιστική Στρατιωτική Οργάνωση (ΑΣΟ) αναλαμβάνει τον έλεγχο της 1ης Ταξιαρχίας και συλλαμβάνει τους μεταξικούς αξιωματικούς. Στο Ναυτικό θέτει υπό τον έλεγχό της πέντε πολεμικά πλοία, μεταξύ των οποίων το θωρηκτό «Αβέρωφ».

7 Απριλίου
Παραιτείται ο Εμμανουήλ Τσουδερός και αναλαμβάνει πρωθυπουργός της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης ο Σοφοκλής Βενιζέλος.

23 Απριλίου
Μετά από παραίνεση του Churchill, η ελληνική κυβέρνηση κινητοποιεί σώμα 200 κομάντος που καταλαμβάνουν δυο πολεμικά πλοία τα οποία ήταν στα χέρια των κινηματιών, με αποτέλεσμα 12 νεκρούς και 30 τραυματίες. Το κίνημα καταστέλλεται οριστικά.

5 Απριλίου
Το Ολοκαύτωμα της Κλεισούρας (Καστοριάς): Εκτελούνται και καίγονται από τα Ναζιστικά στρατεύματα 270 γυναικόπαιδα και γέροντες.

23 Απριλίου
Το Ολοκαύτωμα Πύργων Εορδαίας (Κοζάνης): Οι Ναζί εκτελούν 318 γυναικόπαιδα.

24 Απριλίου
Τα χιτλερικά στρατεύματα πυρπολούν για τρίτη φορά το Μεσόβουνο Κοζάνης. Εκτελούν και καίνε ζωντανά 150 γυναικόπαιδα Ποντιακής καταγωγής.

26 Απριλίου
Νέος ανασχηματισμός της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης στο Κάιρο, πρωθυπουργός τοποθετείται ο Γεώργιος Παπανδρέου.

27 Απριλίου
Γενική Απεργία στην Αθήνα.

1945
28 Απριλίου
Ιταλοί αντιφασίστες αντάρτες συλλαμβάνουν και εκτελούν τον Μπενίτο Μουσολίνι και την ερωμένη του Κλάρα Πετάσι.

29 Απριλίου
Ο Αδόλφος Χίτλερ παντρεύεται στο καταφύγιό του στο Βερολίνο την Εύα Μπράουν και ορίζει αντικαταστάτη του στην ηγεσία της Γερμανίας τον ναύαρχο Καρλ Ντένιτζ.

1946
20 Απριλίου
Ο Κύπριος Στέλιος Κυριακίδης, 36 ετών, κερδίζει τον 50ό Μαραθώνιο της Βοστώνης των ΗΠΑ με χρόνο ρεκόρ 2:29:27 που παρέμεινε αξεπέραστος ως τα τέλη της δεκαετίας του ’60.

1947
1 Απριλίου
Πεθαίνει ο βασιλιάς Γεώργιος Β’ και τον διαδέχεται ο αδερφός του Παύλος.

1948
20 Απριλίου
Ανακοινώνεται ότι η Ελλάδα θα λάβει από το Σχέδιο Μάρσαλ 106 εκατομμύρια δολάρια.

1949
12 Απριλίου
Ξεκινά στο Κακουργιοδικείο Θεσσαλονίκης η δίκη του Γρηγόρη Στακτόπουλου, ο οποίος κατηγορείται για τη δολοφονία του Αμερικανού δημοσιογράφου George Polk.

_________________________

http://left.gr/news/o-aprilios-stin-istoria

Νικήτας Σταματελόπουλος

Ήταν μία Παρασκευή του Δεκεμβρίου του 1841, στον Πειραιά των 210 οικογενειών τότε και των μόλις 1500 κατοίκων. Στο δρόμο που σήμερα είναι η εκκλησία της Ευαγγελίστριας, ζητιάνευε ένας ρακένδυτος και σχεδόν τυφλός. Αντιλήφθηκε ότι τον ζύγωνε κάποιος, που από την φορεσιά του φαινόταν ότι είναι ξένος. Μάζωξε αμέσως το χέρι του που είχε απλωμένο για να ζητιανεύει.

- Τι κάνετε στρατηγέ μου; Ρώτησε ο ξένος τον ζητιάνο.

- Απολαμβάνω την ελεύθερη πατρίδα μου, αποκρίθηκε περήφανα ο ζητιάνος.

- Μα εδώ την απολαμβάνετε, καθισμένος στο δρόμο; Επέμενε ο ξένος.

- Η πατρίδα μου μ’ έχει χορηγήσει σύνταξη για να περνώ καλά. Αλλά έρχομαι εδώ για να παίρνω μία ιδέα πώς περνά ο κόσμος που για τη λευτεριά του πολέμησα, αποκρίθηκε και πάλι περήφανα ο ζητιάνος.

Ο ξένος κατάλαβε και φεύγοντας, άφησε διακριτικά να του πέσει ένα πουγκί με χρυσά φλουριά.

Ο σχεδόν τυφλός ζητιάνος, άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγκί και φώναξε προς τον ξένο: «Σ’ έπεσε του πουγκί σου. Πάρ’ το μη το βρει κανένας και το χάσεις».

Ο ξένος ήταν ο τότε πρεσβευτής της Ρωσίας στην Ελλάδα και ο ζητιάνος ο Νικήτας Σταματελόπουλος, που στην ιστορία που διδαχτήκαμε στα σκολειά μας για την επανάσταση του 1821, τον έλεγαν Νικηταράς ο Τουρκοφάγος.

Ο Νικήτας Σταματελόπουλος γεννήθηκε το 1787 στο χωριό Μεγάλη Αναστάσοβα της Μεσσηνίας. Η μάνα του, η Σοφία Καρούτσου, ήταν αδελφή της γυναίκας του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στο χωριό του πατέρα του, το Τουρκολέκα Αρκαδίας. Σε ηλικία όμως ένδεκα χρονών ακολούθησε τον πατέρα του στο κλέφτικο. Τι ήταν οι κλέφτες; Οι Τούρκοι με τη άκαμπτη και ανελέητη φοροεισπραχτική τους πολιτική, είχαν οδηγήσει τους ραγιάδες στην εξαθλίωση. Και όταν λέμε ραγιάδες δεν εννοούμε μονάχα τους υπόδουλους στους Τούρκους Έλληνες, αλλά και όλες τις εθνότητες και φυλές που επίσης σκλαβώθηκαν σε αυτούς. Αυτοί οι εξαθλιωμένοι ραγιάδες έβγαιναν στο βουνό. Μαζί τους πήγαιναν κι όλοι οι κυνηγημένοι από τους Τούρκους, για προσωπικές αντιπαραθέσεις με αυτούς ή για συμμετοχή τους σε απελευθερωτικά κινήματα τοπικού κυρίως χαραχτήρα. Με μια υποτυπώδη στρατιωτική οργάνωση κατέβαιναν και λήστευαν τα τσιφλίκια των Τούρκων μπέηδων μα και των Ελλήνων που στο μεταξύ και παρά την σκλαβιά, κατάφεραν με διαφόρους τρόπους να πλουτίσουν. Ότι έκλεβαν τα μοίραζαν στα πεινασμένα χωριά, αφού κρατούσαν το μερτικό τους για να ζήσουν. Οι Τούρκοι μπέηδες, μα και οι Έλληνες κοτζαμπάσηδες για να προφυλαχτούν από τους κλέφτες, μίσθωναν ραγιάδες πάλι και τους εξόπλιζαν. Αυτοί ήταν οι Αρματωλοί, οι οποίοι όμως τις πιο πολλές φορές έκαναν τα στραβά μάτια και διευκόλυναν τους Κλέφτες. Άλλες φορές πάλι οι Κλέφτες γίνονταν Αρματωλοί και οι Αρματωλοί Κλέφτες. Για το λόγο αυτό ο σουλτάνος εξαπέλυσε το 1805 έναν ανελέητο διωγμό σε βάρος των Κλεφτοαρματωλών, κατά τον οποίο σκοτώθηκε ο πατέρας του Νικήτα Σταματελόπουλου. Τότε αυτός ακολούθησε τον θείο του Θεόδωρο Κολοκοτρώνη στα Επτάνησα, που την εποχή εκείνη τα κατείχαν οι Ρώσοι. Κατατάχτηκαν στον Ρωσικό στρατό και στάλθηκαν αμέσως στην Ιταλία να πολεμήσουν κατά του Γαλλικού στρατού του Ναπολέοντα. Επιστρέφοντας στα Επτάνησα, τα βρήκαν τη φορά αυτή υπό Γαλλική κατοχή, οπότε κατατάχτηκαν στο Γαλλικό στρατό. Το 1818 μυήθηκαν στη Φιλική Εταιρεία κι ο Νικήτας Σταματελόπουλος έφυγε για την Πελοπόννησο, όπου περιόδευσε μαζί με τον Αναγνωσταρά και τον Πλαπούτα, οργανώνοντας τον απελευθερωτικό αγώνα.

Η συμμετοχή του Νικήτα Σταματελόπουλου στον απελευθερωτικό αγώνα ήταν πλουσιότατη. Ήταν από τους πρώτους που συμμετείχε στην επανάσταση και μάλιστα από τις πρώτες στιγμές. Πήρε μέρος και πρωταγωνίστησε σε πολλές μεγάλες και νικηφόρες μάχες, με κορυφαία εκείνη, που μετά την μάχη του Βαλτετσίου κι ενώ κατευθυνόταν προς το Ναύπλιο με 200 άνδρες, αναγκάσθηκε να αντιμετωπίσει μεγάλη Τουρκική δύναμη 6000 ανδρών περίπου. Εκεί κατάφερε να προξενήσει πανωλεθρία στους Τούρκους, που άφησαν στο πεδίο της μάχης 300 σκοτωμένους και όλα τους τα πυροβόλα. Μετά τη μάχη αυτή προήχθη σε στρατηγό και ονομάσθηκε «Τουρκοφάγος».

Νικήτας, επιζωγραφισμένη λιθογραφία, A. Friedel, Λονδίνο – Παρίσι, 1827.

Δεν πήρε ποτέ λάφυρα μετά από τις νικηφόρες μάχες του. Μια φορά μονάχα έστειλε στη γυναίκα του ένα μικρό δέμα. Εκείνη πίστεψε ότι το δέμα θα είχε κάτι πολύτιμο και καταχάρηκε που επιτέλους ο άνδρας της την έστειλε κάτι για να μπορέσει να ζήσει τα παιδιά τους. Όταν το άνοιξε βρήκε μια ξύλινη ταμπακέρα κι ένα μικρό σημείωμα που έγραφε « Τα παλικάρια μου ύστερα από τη μάχη με έδωκαν ένα σπαθί με φιλντισένια λαβή κι αυτή την ταμπακιέρα. Το σπαθί το έστειλα στους Υδραίους για να αρματώσουν τα καράβια τους και την ταμπακιέρα σε σένα για να σε δείξω την αγάπη μου». Για να συντηρήσει όμως το στρατιωτικό του απόσπασμα έπαιρνε, όπως εξ’ άλλου και όλοι οι οπλαρχηγοί, δάνεια από τους επιτήδειους που σε κάθε εποχή και σε κάθε καταστάσεις υπάρχουν. Θα τα αποπλήρωναν με την απελευθέρωση, καταβάλλοντας φυσικά και τον ανάλογο τόκο. Είναι μια λεπτομέρεια, που αρκετοί αγνοούν (καμιά φορά και επιδεικτικά).

Ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, ξέμπλεξε από τις πολεμικές επιχειρήσεις στο τέλος του Σεπτεμβρίου του 1828, όταν ο Ιμπραήμ πασάς εκδιώχθηκε από την Πελοπόννησο από τα Γαλλικά στρατεύματα. Την περίοδο εκείνη η Ρωσία νικούσε την Τουρκία στον μεταξύ τους πόλεμο και η ανεξαρτησία του τμήματος της Ελλάδας μέχρι την Λάρισα ήταν γεγονός. Το ελεύθερο ελληνικό κράτος παραχώρησε στους οπλαρχηγούς κρατικές εκτάσεις, να τις καλλιεργήσουν και να αποπληρώσουν τα δάνεια που πήραν για τη συντήρηση των στρατιωτικών τους αποσπασμάτων. Στο Νικηταρά παραχώρησαν μια βαλτώδη έκταση στην Αργολική πεδιάδα, στη θέση Σερεμέτι, εκεί όπου σήμερα είναι η Νέα Κίος, γεμάτη με υφάλμυρο νερό, που πρώτα και πάνω απ’ όλα ήθελε αποξηραντικά έργα για να καλλιεργηθεί. Για το σκοπό αυτό πήρε καινούργιο δάνειο. Στο μεταξύ ήρθε στην Ελλάδα ο Καποδίστριας. Ο Νικηταράς τάχθηκε στο πλευρό του κι έγινε από τους στενότερους συνεργάτες του. Έγινε μάλιστα και υπασπιστής του και πήρε μέρος στην 4η εθνοσυνέλευση του Άργους το 1829. Λίγο πρωτύτερα ιδρύθηκαν και τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα, το Γαλλικό, το Αγγλικό και το Ρωσικό, ανάλογα με την προέλευση των Ελλήνων πολιτικών που τα ίδρυσαν. Ο Νικηταράς με το θείο του τον Κολοκοτρώνη προσχώρησαν στο Ρωσικό κόμμα. Την εποχή εκείνη ήταν που τον ζύγωσε ένας αρχιμανδρίτης, ο Πύρρος ο Θετταλός και τον έπεισε να ιδρύσουν χαρτοποιείο, καταβάλλοντας ο καθένας από 3000 γρόσια, τα οποία ο Νικηταράς και πάλι τα δανείστηκε. Κατασκεύασαν περίπου 1000 φύλλα χαρτιού και περίμεναν να τα πουλήσουν. Ποιος όμως θα αγόραζε τότε χαρτί και να το κάνει τι. Μη έχοντας την οικονομική δυνατότητα να συνεχίσουν απευθύνθηκαν στον Καποδίστρια για να τους βοηθήσει. Ο αρχιμανδρίτης δεν χώνευε τον Καποδίστρια, ευελπιστούσε όμως ότι θα τους βοηθούσε λόγω του Νικηταρά. Ο Καποδίστριας από την άλλη μεριά γνώριζε ότι μία τέτοια επιχείρηση δεν είχε τότε μέλλον στην Ελλάδα και δεν απάντησε καθόλου στο αίτημα των δύο συνεταίρων. Κατόπιν αυτού ανέστειλαν τη λειτουργία του χαρτοποιείου. Ο Νικηταράς έριξε όλο του το βάρος στην αποξήρανση του κτήματος του στο Σερεμέτι. Με το ερχομό του Όθωνα, απευθύνθηκαν και σ’ αυτόν. 

Αλλά ούτε και ο Όθωνας συμμερίστηκε τις απόψεις τους και κατόπι αυτού η επιχείρηση χαρτοποιίας έληξε άδοξα, αφήνοντας τον Νικηταρά πνιγμένο στα δάνεια. Ασχολήθηκε με το κτήμα του στο Σερεμέτι και αποξήρανε ένα μεγάλο μέρος. Όμως η παραγωγή δεν ήταν ικανοποιητική, διότι το χώμα ήταν υφάλμυρο και τα προϊόντα δεν ευδοκιμούσαν. Παρ’ όλα αυτά κατόρθωνε να αποπληρώνει τα δάνεια του να συντηρεί τη γυναίκα του και τα τρία του παιδιά, ένα γιο και δυο κορίτσια. Όμως μεταξύ του 1836 και 1837, η κυβέρνηση των Βαυαρών απαλλοτρίωσε το μεγαλύτερο μέρος του αποξηραμένου κτήματος του και το χορήγησε σε ακτήμονες. Απευθύνθηκε διαμαρτυρόμενος προς τον ίδιο τον Όθωνα. Η απάντηση αργούσε να έρθει. Ήρθε τελικά το 1839 με άλλη όμως μορφή. Συνελήφθη με την άδικη κατηγορία της συνομωσίας σαν μέλος της «Φιλορθόδοξης Εταιρείας» που στρεφόταν κατά του Όθωνα. Τον εμφάνισαν μάλιστα και σαν τον στρατιωτικό αρχηγό της οργάνωσης αυτής που είχε σαν στόχο την απελευθέρωση των υπόδουλων ακόμη στους Τούρκους Ελληνικών περιοχών. 

Φυλακίσθηκε στο Παλαμήδι του Ναυπλίου, μαζί με το θείο του Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Δικάστηκε στις 11 Ιουλίου του 1840, αλλά λόγω ελλείψεως στοιχείων αθωώθηκε. Η αθωωτική απόφαση προκάλεσε την οργή της κυβέρνησης, η οποία με την προσυπογραφή και του Όθωνα τον φυλάκισε στην Αίγινα. Από τότε αρχίζει το μαρτύριο του. Έπασχε από σακχαροδιαβήτη, που φυσικά τότε ήταν αδύνατο να διαγνωσθεί κι άρχισε να χάνει σιγά- σιγά το φως του. Οι Βαυαροί τον έβγαζαν στο δρόμο και τον χτυπούσαν με μπαστούνια, τον περιγελούσαν μπροστά στα μάτια των Ελλήνων που έτρεχαν να δουν τον ήρωα τους, τον Νικηταρά τον Τουρκοφάγο. Ανάμεσα στους θεατές ήταν και η δεύτερη του θυγατέρα που την έστειλε εκεί η μάνα της μήπως και μπορέσει να βοηθήσει τον πατέρα της και η οποία μη αντέχοντας να τον βλέπει σ’ αυτή την εξαθλίωση αποτρελάθηκε, πήρε τα όρη και τα βουνά και χάθηκε. Τελικά στις 18 Σεπτεμβρίου του 1841, μετά από προσωπική και μάλιστα απειλητική παρέμβαση του ορκισμένου εχθρού των Κολοκοτρωναίων, του στρατηγού Μακρυγιάννη, αμνηστεύθηκε και αποφυλακίστηκε σχεδόν τυφλός. Γυρίζοντας στο κτήμα του στο Σερεμέτι βρήκε την οικογένεια του παραπεταμένη, διότι οι δανειστές του το έβγαλαν στο σφυρί και το πούλησαν, κάνοντας τον να βιώσει την οικονομική κρίση της εποχής του.

Τότε πήρε τη γυναίκα του και τα δυο του πλέον παιδιά κι έφυγε για την Αθήνα ελπίζοντας να βρει καλύτερη τύχη, που φυσικά δεν βρήκε. Κανένας δεν τον ήξερε, κανένας δεν τον θυμόταν. Κάποιος τον πληροφόρησε ότι η πόλη του Πειραιά έδινε άδειες για επαιτεία, δηλαδή ζητιανιά, για μέρα την εβδομάδα και για συγκεκριμένο δρόμο. Ο Νικηταράς έκανε την αίτηση και η πόλη του Πειραιά, διαπράττοντας ίσως το μεγαλύτερο όνειδος στην ιστορία της, αντί να τον αναγνωρίσει και να τον βοηθήσει, τον χορήγησε άδεια να ζητιανεύει κάθε Παρασκευή στο δρόμο που σήμερα είναι η εκκλησία της Ευαγγελίστριας. Τότε ο Πειραιάς είχε όλο κι όλο 1500 κατοίκους. Από αυτούς πόσοι άραγε να περνούσαν από το δρόμο όπου ζητιάνευε ο Νικηταράς και πόσοι από αυτούς να είχαν την οικονομική ευχέρεια να βοηθήσουν ένα ζητιάνο, δεν νομίζω ότι χρειάζεται ανάλυση. Το γεγονός μαθεύτηκε στη Ρωσική πρεσβεία στην Αθήνα. Ο πρεσβευτής θέλοντας να τον βοηθήσει αφού είχε προσχωρήσει από τους πρώτους στο Ρωσικό κόμμα, συμβουλεύτηκε την κυβέρνηση του και πήρε τη σχετική έγκριση. Διαδραματίστηκε το επεισόδιο στο οποίο αναφερθήκαμε στην αρχή, όπου ο περήφανος και αγέρωχος στρατηγός Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, πάσκισε να κρύψει την κατάντια του και δεν καταδέχθηκε να πάρει την βοήθεια που ένα ξένο κράτος, αναμεμειγμένο όμως στα πολιτικά δρώμενα του Ελληνικού κράτους αφού λειτουργούσε πολιτικό κόμμα απ’ ευθείας εξαρτώμενο από την Ρωσία. 

Έστω κι αν αυτή η βοήθεια του δινόταν με πολύ διακριτικό τρόπο. Προφανώς το αψεγάδιαστο μυαλό του αγνού εκείνου αγωνιστή να λειτουργούσε κατά τρόπο αντίστροφο από ότι των πολιτικών της εποχής μας και να μη καταδεχόταν να είναι υποχείριο του καθενός για ένα πουγκί χρυσά φλουριά, ακόμα κι αν με αυτά θα ξέφευγε από την κατάντια του.

Νικήτας, Λιθογραφία του Karl Krazeisen

Το Ελληνικό κράτος θυμήθηκε τον Νικηταρά τον Τουρκοφάγο μετά την συνταγματική εξέγερση της 3ης Σεπτεμβρίου του 1847 και τον έκανε γερουσιαστή, εξασφαλίζοντας τον την πενιχρή σύνταξη των 111 δραχμών, με την οποία όπως ήταν φυσικό και πάλι δεν μπορούσε να ζήσει. Τότε ήταν που υπαγόρευσε τα απομνημονεύματα του στον ποιητή και λογογράφο Παναγιώτη Σούτσο και στον δικαστή Τσερτσέτη, που αυτός μαζί με τον άλλον δικαστή τον Πολυζωίδη ήταν οι δυο δικαστές που αρνήθηκαν να δικάσουν τον Κολοκοτρώνη.

Ο ήρωας Νικηταράς αφήκε την στερνή του πνοή στις 25 Σεπτεμβρίου του 1849, σε ηλικία 68 ετών, στον Πειραιά, σ’ ένα καλυβόσπιτο μιας καρβουναποθήκης κοντά στο λιμάνι, όπου τον είχε μαζέψει ένα από τα παλιά του παλικάρια. Και τότε άστραψε και βρόντηξε όλη η Ελλάδα, τότε τον θυμήθηκαν όλοι. Η κηδεία του έγινε με δημόσια δαπάνη στη μητρόπολη των Αθηνών, τον επικήδειο εκφώνησε ο καθηγητής φιλοσοφίας και ρητορικής στο πανεπιστήμιο Αθηνών Νεόφυτος Βάμβας και τον επιτάφιο ο Παναγιώτης Σούτσος, που σ’ αυτόν είχε υπαγορεύσει τα απομνημονεύματα του. Τον έθαψαν στο πρώτο νεκροταφείο των Αθηνών, δίπλα στον Γέρο του Μοριά, στον θείο του και συμπολεμιστή του Θεόδωρο Κολοκοτρώνη κι όλα καλά και άγια αφού η Ελλάδα έφαγε ακόμα ένα από τα αγνά της παιδιά.

_________________________

Δημοσιεύθηκε από: Δημήτρης Μπατσιούλας την Μαρτίου 18th, 2013

http://www.filistor.net/2013/03/51

Η πολιορκία και η παράδοση των Καλαβρύτων

Η πρώτη τουφεκιά της Ελληνικής Επανάστασης έπεσε στις 21 Μαρτίου 1821 στα Καλάβρυτα. 600 ένοπλοι αγωνιστές, με επικεφαλής τους Σωτήρη Χαραλάμπη (1760-1826), Ασημάκη Φωτήλα (1761-1835), Σωτήρη Θεοχαρόπουλο (?-1854), Ιωάννη Παπαδόπουλο, Νικόλαο Σολιώτη (?-1841), Βασίλειο (1785-1872) και Νικόλαο (1790-1865) Πετμεζά εισήλθαν στα Καλάβρυτα και πολιόρκησαν τους Τούρκους, που είχαν καταφύγει σε τρεις οχυρούς πύργους.

Τις προηγούμενες μέρες είχαν φτάσει στα αφτιά των Τούρκων της περιοχής πληροφορίες για επαναστατικές κινήσεις των ραγιάδων. Από τις αρχές Μαρτίου είχαν πραγματοποιηθεί πολλές μεμονωμένες επιθέσεις κατά υπαλλήλων της Οθωμανικής διοίκησης, ενώ στις 10 ή στις 13 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε μία σημαντική σύσκεψη στο μοναστήρι της Αγίας Λαύρας για την έναρξη της Επανάστασης, με τη συμμετοχή του Παλαιών Πατρών Γερμανού.

Οι φόβοι των Τούρκων μεγάλωσαν ακόμη περισσότερο, όταν άνθρωποι του βοεβόδα (διοικητή) των Καλαβρύτων, Ιμπραήμ Αρναούτογλου, χτυπήθηκαν από τους Πετμεζαίους καθ’ οδόν προς την Τριπολιτσά. Έτσι, ο Αρναούτογλου διέταξε τους Τούρκους της περιοχής να κλεισθούν στους οχυρούς πύργους των Καλαβρύτων και να αμυνθούν, ελπίζοντας σε βοήθεια από την Οθωμανική διοίκηση της Τριπολιτσάς. Μαζί του είχε και την κόρη του Αϊσέ, που σύμφωνα με την παράδοση ήταν ερωτευμένη με τον γιο του Ασημάκη Φωτήλα, Παναγιωτάκη (1800-1824).

Οι Έλληνες επαναστάτες εξόρμησαν από το μοναστήρι της Αγίας Λαύρας. Σύμφωνα με τον ιστορικό Διονύσιο Κόκκινο, πήραν μαζί τους ένα παλιό κανόνι και με σημαία τη χρυσοκέντητη εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, επέδραμαν κατά των Καλαβρύτων. Πολιόρκησαν επί πενθήμερο τους Τούρκους και τους ανάγκασαν να παραδοθούν. Οι απώλειες των Ελλήνων ήταν 2 νεκροί και 3 τραυματίες, μεταξύ αυτών και ο Νικόλαος Σολιώτης. Αδιευκρίνιστες ήταν οι απώλειες για τους πολιορκουμένους Τούρκους, αφού πολλοί από αυτούς κατεσφάγησαν, αν και είχαν παραδοθεί. Οι επαναστάτες πήραν ως λάφυρα πάνω από 100 όπλα, με τα οποία εξοπλίσθηκαν και άλλοι αγωνιστές.

Η πολιορκία και η παράδοση των Καλαβρύτων θεωρείται ως η πρώτη πολεμική επιχείρηση της Ελληνικής Επανάστασης.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/articles/608#ixzz2PnfmLmLy