Γιορτάστηκε στη Στεμνίτσα Γορτυνίας η 192η επέτειος εγκατάστασης της Α΄ Πελοποννησιακής Γερουσίας

Τον Πανηγυρικό της Ημέρας εκφώνησε ο Βασίλης Κων/ντή  Σχίζας εκ Σέρβου ορμώμενος 

 Τους δύο πρώτους μήνες του Μεγάλου Ξεσηκωμού των Ελλήνων το 1821, ορμητικοί οι μέχρι τότε ραγιάδες, συνέτριψαν τους από αιώνων τυράννους,  άξεστους μογγολογενείς, φοβερά μισέλληνες ανατολίτες- αγαρηνούς,  στο Λεβίδι, στο Βαλτέτσι ,στα Βέρβενα ,τα Δολιανά…

«Οι Τούρκοι νικήθηκαν κατά κράτος. Οι Έλληνες έδειξαν ανδρείαν ελληνικήν», έγραψε ο Ρήγας Παλαμήδης.

 Με τη νέα κατάσταση που δημιουργήθηκε, οι προύχοντες της Πελοποννήσου συνήλθαν στις 20 Μαΐου 1821 στη μονή Αγίου Νικολάου Καλτεζών Μαντινείας και στις 26 του ιδίου μήνα αποφάσισαν τη συγκρότηση της Α΄ Πελοποννησιακής Γερουσίας και όρισαν έδρα της τη μονή Ζωοδόχου Πηγής Σταμνίτσας Γορτυνίας. Σκοπός ήταν ο συντονισμός του Αγώνα, αλλά και η αντικατάσταση της εξουσίας του καταλυθέντος τυράννου.

Εφέτος, την Κυριακή 16 Ιουνίου πραγματοποιήθηκε η 192^η επετειακή εκδήλωση τιμής και μνήμης,  στην μονή Ζωοδόχου Πηγής (Χρυσοπηγής) Στεμνίτσας, στην οποία εγκαταστάθηκε η Α΄ Πελοποννησιακή Γερουσία. Δηλαδή η Στεμνίτσα ήταν οιονεί η πρώτη πρωτεύουσα της επαναστατημένης Ελλάδας.

Τον Πανηγυρικό της Ημέρας εκφώνησε ο Βασίλειος Κων/ντή Σχίζας, εκδότης από το χωριό Σέρβου Γορτυνίας.   Ο ομιλητής σε αποστροφή του λόγου του είπε πως η Γερουσία  ήταν μια καθαρά ελληνική διοίκηση και ανέφερε περικοπή από τα απομνημονεύματα του Κανέλλου Δεληγιάννη ο οποίος  γράφει πως η Πελοποννησιακή Γερουσία «έστω και σκιά μιας προσωρινής εξουσίας συνετέλεσε τα μέγιστα» γιατί στο μεταξύ «οι δυνάμεις της Άρκτου και της Γερμανίας  μας είχαν κηρύξει αποστάτας και ληστάς».

Σύμφωνα με το πρόγραμμα προηγήθηκε δοξολογία την οποία τέλεσε ο Πρωτοσύγκελος της Ι. Μητρ/λεως Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Πανοσιολογιώτατος, Αρχιμ/της κ. Ιάκωβος, με συλλειτουργούς ιερείς της Στεμνίτσας. Παρέστησαν ο υφυπουργός Εθνικής Άμυνας Δημήτριος Ελευσινιώτης  ως εκπρόσωπος της Κυβερνήσεως,  ο αντιπερ/ρχης Βαγγέλης Γιαννακούρας, ο διοικητής της 4^ης Μεραρχίας Πεζικού Πελοποννήσου υποστ/γος Σεραφείμ Χατζημιχαηλίδης  ο υποδ/τής της 124^ης Πτέρυγας Βασικής Εκπαιδεύσεως Πολεμικής Αεροπορίας σμήναρχος Βασίλειος Χαντζής, ο υποδ/ντής της Αστυνομίας Αρκαδίας Κων/νος Ηλιόπουλος, ο δήμαρχος Γορτυνίας Γιάννης Γιαννόπουλος με το δημοτικό συμβούλιο. Επίσης, κατόπιν ενεργειών του Βασιλείου Σχίζα, συμμετείχε για πρώτη φορά στον εορτασμό της Στεμνίτσας αντιπροσωπεία του  Πατριωτικού Συλλόγου «Ι. Μονής Καλτεζών»  με τον πρόεδρο Αθανάσιο Ψυχογιό και σύσσωμο το Δ.Σ. Ο Αθανάσιος Ψυχογιός απηύθυνε σύντομο χαιρετισμό  τονίζοντας την αλληλένδετη ιστορική σχέση των δύο μονών, δηλ. του Αγ. Νικολάου Καλτεζών και της Ζωοδόχου Πηγής Στεμνίτσας.

 Βεβαίως συμμετείχε και ο πρόεδρος Αθανάσιος Ροϊλός με τα μέλη του Δ.Σ. του φιλόξενου Πατριωτικού   Συνδέσμου Τρικολώνων (Στεμνίτσας), ο οποίος στο σύντομο χαιρετισμό του καλωσόρισε όλους τους συμμετέχοντες στην επετειακή εκδήλωση. Υπογραμμίζεται και η άοκνος προσφορά για την επιτυχία της  εκδήλωσης του αντιπροέδρου του Συνδέσμου Ντίνου Σαρακινιώτη. Ακολούθησαν παραδοσιακοί ελληνικοί χοροί και ακουστήκαν ηρωικά πατριωτικά τραγούδια στην πλατεία της Στεμνίτσας. Εκεί εντυπωσίασαν και καταχειροκροτήθηκαν οι «Δρεπανηφόρες Μανιάτισσες» με τους φουστανελάδες Μανιάτες. Επίσης χορευτικά συγκροτήματα του Συλλόγου «Αρκαδιανή» χόρεψαν με εθνικές φορεσιές χορούς από διάφορες περιοχές του Πόντου, της Κρήτης, της Ανατ. Ρωμυλίας, της Αρκαδίας  κ.ά. Το συντονισμό είχε η αντιδήμαρχος Γορτυνίας Μαρίνα Διαμαντοπούλου – Τρουπή.

Πανηγυρικός λόγος

από τον Βασίλειο Κων/ντή Σχίζα,

στην Ι. Μονή Ζωοδόχου Πηγής Στεμνίτσας

την 16^ης Ιουνίου 2013

κατά την 192^η επετειακή εορτή,

εγκατάστασης της Α΄ Πελοποννησιακής Γερουσίας   

 Τον Πανηγυρικό της Ημέρας εκφώνησε ο Βασίλειος Κων/ντή Σχίζας. 

Τοπίο θεϊκού κάλλους, συναρπαστικό. Γενέτειρα θεών και μυθικών ηρώων. Όνειρο ατελεύτητο! Άγιον Όρος του Μωριά.  Τόπος ένδοξος και πλήρης θριάμβων είναι η  ευκλεής ιερά γη της Γορτυνίας, στην οποία εσπάρησαν κόκαλα ημιθέων στον Μεγάλο Ξεσηκωμό του Γένους.

Ορμητήρια του Ιερού Αγώνα των Ελλήνων    ήσαν οι τρεις κωμοπόλεις της, η Δημητσάνα, η Καρύταινα (φωτό κάτω) και η Στεμνίτσα.¹

Σιωπηλά σταματά πάντοτε ο ιστορικός ενώπιον της διαχρονικής και  παράδοξης  ψυχολογίας των Ελλήνων.

Οι Τουρκαλβανοί επέδραμον στη Γορτυνία  το 1770  κατά την αποτυχημένη Ορλωφική επανάσταση, αιματοκύλισαν τον πληθυσμό, άλλους  εξανδραπόδισαν  και λεηλάτησαν τις εκκλησίες και τα μοναστήρια.

Οι Στεμνιτσιώτες κατέφυγαν σε καταφύγιο ασφαλές στην Ιερά Μονή Προδρόμου.

Από την μονή Αιμυαλών άρπαξαν  όλα τα ιερά εκκλησιαστικά σκεύη, τον Επιτάφιο και το Ευαγγέλιο.  Την επόμενη χρονιά,  κατά την επιστροφή τους στην   Αλβανία πούλησαν στον άρχοντα Γεώργιο Μόστρα τον Επιτάφιο ο οποίος σήμερα παρατίθεται σε ειδική θήκη στον  Άγιο Γεώργιο στην κωμόπολη του Πέτα της Άρτας. 

 Τούτο βεβαιώνεται από σημείωμα που είναι γραμμένο στο κλεμμένο Ευαγγέλιο, το οποίο επίσης τώρα φυλάσσεται στον ίδιο ναό του Πέτα.²                                                                                                                        

Το 1774  ή  κατ΄ άλλους το 1760, ο Δημητσανίτης εθνομάρτυρας Ανανίας, ως Μητροπολίτης Λακεδαιμονίας  (Μυστρά) ίδρυσε με φροντίδα και δαπάνη του, τους δυο πρώτους μπαρουτόμυλους στη Δημητσάνα προετοιμάζοντας τον Αγώνα.  Όμως ο Ανανίας προδόθηκε και οι Τούρκοι τον κατέσφαξαν στη είσοδο του Μητροπολιτικού Ναού Αγίου Δημητρίου του Μυστρά και   έστειλαν την τίμια κεφαλή του «ως ελεεινό πεσκέσι» στο Βεζύρη. Το αίμα του πότισε ανεξίτηλα το βράχο στο σημείο του  μαρτυρίου του και   σήμερα για άλλους είναι ιερό προσκύνημα και για άλλους αποτελεί τουριστικό αξιοθέατο.³

Η Στεμνίτσα, ως ορμητήριο των επαναστατών, ήταν ιδιαίτερη πατρίδα σπουδαίων οπλαρχηγών, όπως του Γενναίου (Ιωάννη) Κολοκοτρώνη,  των αδελφών Γεωργίου, Βασιλείου και Δημητρίου Ροϊλού, του Κωνσταντίνου Αλεξανδρόπουλου,  του Δημητρίου Σφήκα, του  γερουσιαστή Ρήγα Παλαμήδη  κ.ά.

Τον Μάρτιο του 1821  βρόντηξε το καριοφίλι. Οι ραγιάδες  ξεσηκώθηκαν κατά του βάρβαρου κατακτητή. 

O Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης στην Καλαμάτα, «απεκδύεται τον παλαιόν της τουρκικής εξουσίας άνθρωπον, εμπτύει ως εμβλήματα δουλείας και ατιμίας τας διπλοΐδας, και Έλλην πλέον Αρχιστράτηγος, αντί ηγεμόνος δούλου εξουσίας ξένης, φέρει την σημαία του σταυρού της Ορθοδοξίας, εμψυχώνει τα πλήθη και ογκοποιεί την επανάσταση.⁴

O Κολοκοτρώνης στο Χρυσοβίτσι διορίζεται «Αρχιστράτηγος και κεφαλή των στρατευμάτων.⁵

 «Νοιώθω για σε πατρίδα μου στα σπλάχνα μου χαλασμό», έγραψε αργότερα ο ποιητής μας Αριστοτέλης Βαλαωρίτης.

Ο Κανέλλος Δεληγιάννης στα Λαγκάδια την 1^η Απριλίου πυρπολεί το τζαμί και εκτελεί όλους τους Τούρκους.

Στη Κωνσταντινούπολη,  οι Τούρκοι ανήμερα του Πάσχα  στις 10 Απριλίου, κρέμασαν  τον Πατριάρχη Γρηγόριο. 

Μετά τρις ημέρες οι πασάδες της Τουρκιάς  πούλησαν στους Εβραίους για 800 γρόσια το σκήνωμά του κι αυτοί  αφού  το έσυραν στους δρόμους, το πέταξαν στο Βόσπορο. Το ανέσυρε ο Κεφαλλονίτης καπετάν- Νικολέτος Σκλάβος στο πλοίο του και το συντήρησε,  μέχρι που έφθασαν  στην Οδυσσό, σε ένα πρόχειρο   φέρετρο το οποίο κατασκεύασε με σανίδια του πλοίου. 

Αυτό το πρώτο πρόχειρο φέρετρο του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄, «το οποίο άντεξε όλο το βάρος της Ελληνικής Ιστορίας και σήκωσε κάστρα στις ψυχές των Ελλήνων», φυλάσσεται στο Ναό των Εισοδίων της Θεοτόκου στα Ντομάτα της Κεφαλλονιάς.⁶

Ορμητικοί επαναστάτες οι μέχρι χθες ραγιάδες, συνέτριψαν τους από αιώνων τυράννους,  άξεστους μογγολογενείς, φοβερά μισέλληνες ανατολίτες- αγαρηνούς,     στις 14 Απριλίου στο Λεβίδι, στις 12 -13 Μαΐου στο Βαλτέτσι και στις 18 Μαΐου στα Βέρβενα και τα Δολιανά.

Κοίτα χέρια απελπισμένα πώς θερίζουνε ζωές!

Χάμου πέφτουνε κομμένα χέρια, πόδια, κεφαλές,

Ολιγόστευαν οι σκύλοι, και «Αλλά», εφώναζαν, «Αλλά»,
και των Χριστιανών τα χείλη «φωτιά», εφώναζαν, «φωτιά».

Λιονταρόψυχα, εκτυπιούντο, πάντα εφώναζαν «φωτιά»,
και οι μιαροί κατασκορπιούντο, πάντα σκούζοντας «Αλλά».⁷

Ένας Τούρκος μαντατοφόρος που διασώθηκε στο Βαλτέτσι,      μετέφερε την είδηση στην Τρίπολιτσά.   Ακούστηκε να λέει : «Μας έφαγαν τα σκυλιά»!⁸

Ο Στεμνιτσιώτης Ρήγας Παλαμήδης περιγράφει πως «Οι Τούρκοι νικήθηκαν κατά κράτος. Οι Έλληνες έδειξαν ανδρείαν ελληνικήν».                       

Το στρατόπεδο στα Βέρβενα ενδυναμώθηκε  με ηγέτες τους Αρκάδες τουρκομάχους  αρχιερείς, Έλους Άνθιμο, Βρεσθένης Θεοδώρητο και Μαλτζίνης Ιωακείμ, οι οποίοι ήσαν αγνοί πατριώτες, σεμνοί κληρικοί και κυρίως δεν ανήκαν στην προεπαναστατική ολιγαρχία.⁹

Το ράσο αντικαταστάθηκε από τη φουστανέλα.

«Δεσποτάδες στα Βέρβενα διοικούσανε», γράφει ο Νικηταράς.

Οι αγωνιστές με το σπαθί και το αίμα τους, είχαν δημιουργήσει στα πεδία των μαχών μια νέα πραγματικότητα για την μαχόμενη Ελλάδα.

Οι κοτζαμπάσηδες και άλλοι της αριστοκρατίας  δεν εννοούσαν αυτήν την μεταβολή και δεν ανέχονταν να βλέπουν τους  καπεταναίους,  ως ισότιμους  των.«Όλοι οι γύφτοι μια σειριά είναι» έλεγαν,     και αυτά τα γράφει ο Δημητσανίτης γραμματέας του Κολοκοτρώνη Μιχαήλ  Οικονόμου.

Φοβούμενοι  λοιπόν οι πρόκριτοι μήπως υπερσκελιστούν από τους στρατιωτικούς, που είχαν τη λατρεία και αναγνώριση των λαϊκών στρωμάτων, έσπευσαν να σχηματίσουν ευρύτερο πολιτικό οργανισμό ώστε οι οπλαρχηγοί να είναι υπό τις διαταγές τους.¹⁰

«Συνήχθησαν εις Μονή Καλτεζών προύχοντες τινές και Αρχιερείς της Πελοποννήσου μετά του Μαυρομιχάλη όπου αυτοχειροτονηθέντες γερουσιασταί συγκρότησαν την Πελοποννησιακήν Γερουσία…»,  γράφει ο Στεμνιτσιώτης Γενναίος Κολοκοτρώνης.¹¹

Ο Γέρος του Μωριά διηγείται: «Εις τες Καλτεζές, έγινε Συνέλευσις… από μέρους προυχόντων Πελοποννήσου και το εύρηκαν εύλογο να φέρωμεν τον Μαυρομιχάλη…Τον επήγαν εις την Στεμνίτσα και τον έκαμαν πρόεδρο της Γερουσίας …  Εμείς κάθε ημέρα είχαμε ακροβολισμούς …».¹²

Ο Παπαφλέσσας περιδιαβαίνοντας τα χωριά της Γορτυνίας «επειδή ωργανίζετο η Συνέλευσις των Καλτεζών, έλεγε τους κοτζαμπάσηδες γενικώς τουρκολάτρας και άλλως πως εξύβριζεν τους προκρίτους.¹³

Οφείλουμε εδώ να τονίσουμε αυτό που έγραψε ο ιστορικός Ιωάννης Φιλήμων :  «Η Συνέλευσις των Καλτεζών αντιπροσώπευε την πολιτική ανάστασιν  της Ελλάδος μετά  δουλείαν τοσούτων αιώνων…».¹⁴

Η Συνέλευση τέλος των Καλτεζών αποτέλεσε την αφετηρία για τον σχηματισμό των δύο βασικών παρατάξεων, των Πολιτικών και των Στρατιωτικών.¹⁵

Στις Καλτεζές αποφάσισαν  τη συγκρότηση αρχικά 7μελούς Επιτροπής με το όνομα Πελοποννησιακή Γερουσία. Μέλη εξελέγησαν : Ο φουστανελοφόρος ιεράρχης Επίσκοπος Βρεσθένης Θεοδώρητος από το Μεθύδριο Γορτυνίας, ο Καλαβρυτινός Σωτήρης Χαραλάμπης, ο Αθανάσιος Κανακάρης από την Πάτρα, ο Αναγνώστης Παπαγιαννόπουλος ή Δεληγιάννης (αδελφός του Κανέλλου απ΄ τα Λαγκάδια), ο Κορίνθιος Θεοχάρης Ρέντης, και ο Νικόλαος Πονηρόπουλος από την Αρκαδιά- την Κυπαρισσία.  (Ο Κολοκοτρώνης τον έλεγε «πονηρό». Ήταν ο πρώτος κοινοβουλευτικός ρήτωρ της σύγχρονης Ελλάδας, τα δε  ρερητορευμένα του χαρακτηρίζονται αμφιβόλου εγκυρότητας). Αρχηγός εξελέγη ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης ο οποίος ανακηρύχθηκε αρχιστράτηγος.

Ήταν μια καθαρά ελληνική διοίκηση που κατέλαβε ομαλά την εξουσία του καταλυθέντος τυράννου.¹⁶

Ο Κανέλλος Δεληγιάννης γράφει πως η Πελοποννησιακή Γερουσία «έστω και σκιά μιας προσωρινής εξουσίας συνετέλεσε τα μέγιστα» γιατί στο μεταξύ «οι δυνάμεις της Άρκτου και της Γερμανίας μας είχαν κηρύξει αποστάτας και ληστάς».

«Η Πελοποννησιακή Γερουσία δεν ήτον ασυνεπής δια το έθνος», έγραψε ο ιστορικός Νικόλαος Σπηλιάδης, ο δε Μιχαήλ Οικονόμου γράφει πως η συγκρότησή της ηθικώς ωφέλησε τον τόπο.

 Νεότεροι ερευνητές χαρακτηρίζουν ως κυβέρνηση την ύπαρξη της Γερουσίας.

Έδρα της Γερουσίας - πρώτη έδρα του Ελληνικού Πολιτικού Σώματος -  ορίσθηκε η Στεμνίτσα. Εδώ συνέρρεαν πολλοί επαναστάτες και συνεπώς ο χώρος παρείχε ασφάλεια.

    Η σφραγίδα της Γερουσίας είχε έμβλημα τον σταυρό πάνω σε κλάδο δάφνης και κάτω είχε τον μυθικό φοίνικα. Αριστερά και δεξιά τα ακροτελεύτια κεφαλαία γράμματα ΙΣ+ΧΣ  .

   Κυκλικά έγραφε:        Η ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΗ ΓΕΡΟΥΣΙΑ 1821.¹⁷

Βουλευτήριο, θα λέγαμε,  της Γερουσίας ήταν  ένα κελί του καθαγιασμένου αυτού χώρου, της σταυροπηγιακής, τότε  μονής Ζωοδόχου Πηγής (Χρυσοπηγής), η οποία κτίστηκε το 1443, δηλαδή 10  χρόνια πριν την άλωση της Κων/πόλεως, από τον αρχιερέα Αχίλλειο, τον μοναχό Βησσαρίωνα και με τη συνδρομή αρχόντων της Στεμνίτσας.  Σύμφωνα με την παράδοση οι κληρικοί έκτισαν τη μονή για να εξιλεωθούν από τον Θεό γιατί, ερχόμενοι από την Κων/πολη, σκότωσαν καθ΄ οδόν    δύο Τούρκους οι οποίοι τους είχαν ληστέψει και τους κρατούσαν αιχμάλωτους. Σε επιγραφή πάνω από την είσοδο εντός του ναού, αναφέρεται ως έτος οικοδομήσεως το 1433, που πρέπει να εγράφη λανθασμένα μεταγενέστερα. Στο εσωτερικό της βόρειας πλευράς  άλλη επιγραφή  σε πέτρινη πλάκα αναφέρει ότι η μονή «ανηγέρθη» το 1800, από τον ηγούμενο Γερμανό Κάντζα. Προφανώς εννοεί ότι το 1800 έγινε ανακαίνιση του ναού.           Στο τέμπλο, επιγραφή αναφέρει ότι η μονή κτίστηκε το 1805 με έξοδα του ίδιου ηγουμένου Γερμανού.

Είναι τεχνοτροπίας της εποχής των Παλαιολόγων. Οι αγιογραφίες της είναι του 17^ου  αιώνα.¹⁸

Η Γερουσία έπρεπε να οργανώσει αμέσως το κράτος  από το μηδέν. 

Στις 30 Μαΐου 1821 απεστάλη από την Στεμνίτσα το πρώτο έγγραφο,  προς τις επαρχίες  με μορφή εγκυκλίου 12 άρθρων. Η εγκύκλιος αυτή αποτελεί τον πρώτο στοιχειώδη οργανισμό του ελληνικού κράτους. 

Προέβλεπε τον διορισμό εφόρων, με πρώτη εντολή να έχουν «μεταξύ τους   αγάπη άδολον και χριστιανικήν», καθώς ιστορεί ο φιλικός, Αρχιμανδρίτης  Αμβρόσιος Φραντζής.

Επίσης οι έφοροι, μεταξύ άλλων, εντέλλονταν  για την αστυνομική και διοικητική οργάνωση των επαρχιών, την επιτήρηση υπόπτων κατασκοπείας, τον επισιτισμό του λαού, τη συγκομιδή και διαχείριση των καλλιεργειών που εγκατέλειπαν οι Τούρκοι, τη μέριμνα για τις χήρες και τα ορφανά των νεκρών του Αγώνα, την επιστράτευση «πάντων των δυναμένων να φέρουν όπλα»...κ. ά. Δεν επιβαλλόταν  σε κανέναν η θανατική ποινή.

Μόνο οι ένοχοι προδοσίας θα εδικάζοντο μετά την άλωση της Τριπολιτσάς.  Αυτό το τελευταίο δείχνει το υψηλό φρόνημα των επαναστατών και την πεποίθησή τους για την επιτυχία του Ιερού Αγώνα.¹⁹

Άλλο έγγραφο της Γερουσίας από την Στεμνίτσα με ημερομηνία 1^η  Ιουνίου -21, γνωστοποιεί  ότι έλαβαν 4.000 γρόσια από το γενικό τάνσον, (τον έρανο).²⁰

Επίσης με άλλο έγγραφο  στις 8 Ιουνίου  προς τους πολιορκητές του Ναυπλίου, αντικαταστάθηκε  ο Νικηταράς από τον Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη.²¹

Σώζεται και δεύτερη εγκύκλιος με ημερομηνία 12 Ιουνίου προς τους εφόρους των επαρχιών, οι οποίοι εντέλλονταν όπως ενεργούν τα καθήκοντά τους «δικαίως και αγρύπνως από κοινού».²²

Συντάκτης των εγγράφων ήταν ο Ρήγας Παλαμήδης.²³

Αυτό σημαίνει ότι ασκούσε καθήκοντα γραμματέως της Γερουσίας. Τα υπέγραφε ο πρόεδρος Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης μαζί πάντα με τον ιεράρχη στρατηγό, Θεοδώρητο αναγνωρίζοντας έτσι την πολιτική και πνευματική αξία του. Καπετάν Δεσπότη έλεγε τον Θεοδώρητο ο Κολοκοτρώνης.²⁴

Στις 15 Ιουνίου η έδρα της Γερουσίας μετακινήθηκε στο χωριό Ζαράκωβα των Τρικόρφων.  Στη Στεμνίτσα παρέμειναν τμήματα Δημοσίων Υπηρεσιών.²⁵

Ο πολιορκητικός κλοιός περιέσφιγγε  την καρδιά της Τουρκιάς, την Τριμπολιτσά.

Στην ιερά μονή Αγίου Νικολάου Καλτεζών, πραγματοποιήθηκε η «πρώτη πολιτειακή πράξη» της επαναστατημένης  Ελλάδας, την οποία οι ιστορικοί ονόμασαν «Πράξη των Καλτεζών». Ήταν το πρώτο Σύνταγμα.²⁶

Εδώ, στην ιερά μονή Ζωοδόχου Πηγής Στεμνίτσας,  που σήμερα με θρησκευτική κατάνυξη  και θεωρώ με πατριωτική έπαρση  γιορτάζουμε την ιστορική επέτειο,  ήταν η πρώτη έδρα της Πελοποννησιακής Γερουσίας.

Εδώ υπεγράφησαν οι πρώτες διοικητικές αποφάσεις της πρώτης «Ελληνικής Διοικήσεως»,  οιονεί  πρώτης Κυβερνήσεως με τη Στεμνίτσα πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδας  που  αναγεννιόταν από τις στάχτες της.

 «Ελλάδα, όλους αυτούς να τους θυμάσαι, να τους μακαρίζεις και να τους λαμπρύνεις πατρίδα, γιατί αυτοί σε λευτέρωσαν». Είναι η παρακαταθήκη του Μακρυγιάννη!

Στην ποτισμένη με αίμα ηρώων γη της γεραράς  ευδαίμονος Αρκαδίας, τα δύο μοναστήρια αποτελούν εθνικά μνημεία, διότι σ’ αυτά έλαβαν χώρα γεγονότα υψίστης εθνικής σημασίας.

Έχουμε χρέος, ενωμένοι με αποφασιστικότητα, να αναδείξουμε ακόμη περισσότερο τα ύψιστα αυτά ιστορικά γεγονότα, χωριστά για κάθε μονή, αλλά και ως αλληλένδετα ιστορικά γεγονότα  των δύο μονών.

Έχουμε επίσης Χρέος Μεγάλο, να τιμούμε εκείνους οι οποίοι με το αίμα τους μας άφησαν ελεύθερη την πατρίδα, περισσότερο σήμερα  που αυτή η πατρίδα επαπειλείται με το σύγχρονο υπερόπλο της επικυριαρχίας των Ευρωπαίων του Βορρά, και αυτό το σύγχρονο όπλο είναι το οικονομικό  χρέος, το οποίο δημιουργήθηκε μεθοδευμένα.

Όμως οι Βόρειοι, αποκαλούμενοι εταίροι, να μη ξεχνούν ποτέ, πως οφείλουν τον όποιο πολιτισμό τους στους αρχαίους κλασικούς δασκάλους τους αυτής της πατρίδας, «που έστησε την ιστορία και τη φιλοσοφία του κόσμου» όπως λέει ο Ελληνομανής Θανάσης Στρίκος, αλλά  να μην ξεχνούν και αυτό που  στο διηνεκές τους υπενθυμίζει ο Νομπελίστας Έλληνας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης: «Την οργή των νεκρών να φοβάστε και των βράχων τ΄ αγάλματα»!

Ακόμη οι Ευρωπαίοι του Βορρά και της Εσπερίας να έχουν στο νου τους πάντοτε την ιστορική πραγματικότητα: Οι Έλληνες  από αιώνων γράφουν ιστορία, ενώ  αυτοί ψάχνουν ακόμα τις καταβολές τους.  Δεν θα τη σβήσει αυτή την ιστορία κανένας δανειστής και κανένα μνημόνιο!  

Όσο προσπαθούν να αποκόψουν τους Έλληνες από τις πατρογονικές αξίες και  τις ρίζες τους, τόσο περισσότερο τους συσπειρώνουν και χαλυβδώνουν τη σύνδεση με το ένδοξο παρελθόν τους.

Εμείς ως απόγονοι ενδόξων και επιφανών προγόνων να έχουμε  επίγνωση ότι φέρουμε βαρύ σταυρό, την βαριά παρακαταθήκη και τώρα  έχουμε ύψιστο καθήκον, να σηκώσουμε ψηλά την Ελλάδα  στα βάθρα της αξιοπρέπειάς της. Φθάνει πια να προσκυνάμε τους «εταίρους» μας του Βορρά. 

«Ουκ είθισται τοις Έλλησι προσκυνέειν», δεν συνηθίζεται στους Έλληνες να προσκυνούν, έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας και ήλθε στις μέρες μας να το επαναλάβει ο σύγχρονος γιγάντιος ποιητής μας Γιάννης Ρίτσος:  «Ετούτος ο Λαός δεν προσκυνάει κανέναν, παρά μόνον τους νεκρούς του».

Ας είναι αιωνία η μνήμη τους!

EΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1-   Ιωάν. Θεοδωρακόπουλου, Πελοποννησιακά, τόμος ΙΑ, σελ. 137.

2- «Ηπειρωτικά Χρονικά», 4 (1929 σελ.111), Αν. Ορλάνδου.

3-  Ασημάκη Καρδάση «Δημητσάνα, μια δοξασμένη πόλη», σελ.71- 86.

4-  Ιωάν. Φιλήμονος, «Δοκίμιον περί Ελληνικής Επαναστάσεως» τόμος  Γ΄ σελ.27.

5-  Ν. Σπηλιάδου, «Απομνημονεύματα συνταχθέντα…» σελ.120.

6- Έρευνα Αθαν. Στρίκου, «Το φέρετρο του Εθνομάρτυρος Γρηγορίου του Ε΄».

     (Αφηγήσεις του Νικολάου Σκλάβου, απογόνου του Νικολέτου Σκλάβου).

7- Διονυσίου Σολωμού, 68 & 69 στροφές από τον «Ύμνον εις την Ελευθερίαν».

 8- Ιωσήφ Ζαφειρόπουλου, «Αρχιερείς & προύχ.της εν Τριπόλει φυλακής…» σελ. 46

9- Τάσου Γριτσόπουλου απόσπασμα  από μελέτη του Σπήλ. Σπηλιάκου:

    «Η εκ της συνελεύσεως  των Καλτεζών     προελθούσα Πελοποννησιακή Γερουσία» (σελ. 349).

10- Σαρ. Καργάκου  «Παθήματα Ελληνικής Ιστορίας», τόμος Β.΄

11- Γενναίου Κολοκοτρώνη, «Ελληνικά Υπομνήματα» σελ.33.                                                          

12- Θ. Κολοκοτρώνη, «Διοίγησις Συμβάντων Ελληνικής Φυλής» τόμος Α΄ , σελ. 72.                                    

13- Φ, Χρυσανθόπουλου – Φωτάκου, «Απομνημονεύματα περί της Ελληνικής Επαναστάσεως»,σελ. 172- 173.

14- Φωτάκου, σελ. 194-195.

15– Σαρ. Καργάκου, «Παθήματα Ελληνικής Ιστορίας, τόμος Β΄».

16- Σαρ. Καργάκου,  «Παθήματα Ελληνικής Ιστορίας, τόμος Β΄».

17-  α) Ιωάν.Φιλήμονος, σελ.296- 297,

       β)  Κ. Παπαρηγόπουλου, «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» σελ.49,

       γ) Σ π. Τρικούπη, «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους»,σελ.222.

18- Βασιλ. Χαραλαμποπούλου, «Ι. Μονή Προδρόμου Γορτυνίας», σελ. 52- 54.

19- Ιάκ.Βισβίκη, «Η πολιτική δικαιοσύνη κατά την Ελληνική Επανάσταση».

20– Αμβροσίου Φραντζή,  «Ιστορία της αναγεννηθείσης Ελλάδος», σελ. 250- 251.

21- Ιωάν. Φιλήμονος, σελ. 448- 449.

22- Αμβροσίου Φραντζή,  «Ιστορ. της αναγενν. Ελλ.», σελ. 248- 249.

23 - Ιωάν. Φιλήμονος, σελ. 298   και Αμβροσίου Φραντζή  σελ. 243.

24 - Ιωάν. Θεοδωρακόπουλου, Πελοποννησιακά, τόμος ΙΑ΄«Θεοδώρητος ο Βρεσθένης», σελ. 137.

25 -Γεωργ. Θεοφίλη, «Η Στεμνίτσα και οι Αγωνισταί της το 1821», σελ.35.

26 - Απόστ. Δασκαλάκη, δημοσ. εφημ. «Ελεύθερος Κόσμος» 13/12/1977.

Ο πρόεδρος του Πατριωτικού Συνδέσμου Καλτεζών Αθανάσιος

                         Ψυχογιός απηύθυνε χαιρετισμό.

 Ο υφυπ. Εθνικής Άμυνας Δημήτρης Ελευσινιώτης. 

Ο αντιφερ/χης Βαγγέλης Γιαννακούρας.

Ο δήμαρχος Γορτυνίας Γιάννης Γιαννόπουλος.

Η αντιδήμαρχος Γορτυνίας Μαρίνα Διαμαντοπούλου – Τρουπή.

*Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Αρκαδικό Βήμα"  Ιουνίος 2013 - αρ. φυλ. 246